- opuścić szkołę
- око́нчить шко́лу, вуз
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
opuścić szkołę
Смотреть что такое "opuścić szkołę" в других словарях:
opuścić — dk VIa, opuszczę, opuścićcisz, opuść, opuścićcił, opuszczony opuszczać ndk I, opuścićam, opuścićasz, opuścićają, opuścićaj, opuścićał, opuścićany 1. «zmienić położenie czegoś przez skierowanie ku dołowi; zniżyć, zwiesić, spuścić» Opuścić rękę.… … Słownik języka polskiego
opuszczać – opuścić szkolne mury [mury uczelni] — {{/stl 13}}{{stl 33}} ukończyć naukę w szkole, na uczelni wyższej :{{/stl 33}}{{stl 10}}Kolejny rocznik absolwentów opuszcza szkolne mury. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
szkoła — ż IV, CMs. szkole; lm D. szkół 1. «instytucja oświatowo wychowawcza, której zadaniem jest kształcenie i wychowanie; siedziba tej instytucji» Szkoła ogólnokształcąca, zawodowa. Szkoła męska, żeńska, koedukacyjna. Szkoła baletowa, górnicza,… … Słownik języka polskiego
opuszczać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, opuszczaćam, opuszczaća, opuszczaćają, opuszczaćany {{/stl 8}}– opuścić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, opuszczę, opuszczaćści, opuść, opuszczony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
szkolny — szkolnyni «odnoszący się do szkoły instytucji lub budynku, właściwy szkole, przeznaczony do nauki w szkole, do szkolenia, używany, stosowany, odbywający się w szkole; nauczony, nabyty w szkole» Budynek szkolny. Boisko szkolne. Klasa, lekcja,… … Słownik języka polskiego
ręka — 1. Być, znajdować się, spoczywać w czyichś rękach, w czyimś ręku a) «być czyjąś własnością, należeć do kogoś»: Wieczorem większa część Pragi znajdowała się w rękach powstańców. J. Andrzejewski, Popiół. b) «zależeć od kogoś»: W tym czasie ogólne… … Słownik frazeologiczny
mur — m IV, D. u, Ms. murze; lm M. y 1. «element budowli (np. ściana, sklepienie) lub samodzielna budowla, będąca zwykle ogrodzeniem, wykonane z cegieł, pustaków, kamieni, bloków betonowych itp., układanych na zaprawie lub na sucho (np. połączonych na… … Słownik języka polskiego
porzucić — dk VIa, porzucićcę, porzucićcisz, porzucićrzuć, porzucićcił, porzucićcony porzucać ndk I, porzucićam, porzucićasz, porzucićają, porzucićał, porzucićany 1. «opuścić, zostawić kogoś, coś; rozstać się z kimś, czymś; odstąpić» Porzucić kraj, ojczyznę … Słownik języka polskiego
